Page 109 of Near Dark

‘Nu we het er toch over hebben,’ voegde Sølvi eraan toe, terwijl ze rond de tafel liep en Harvath op zijn voorhoofd kuste. ‘Niet op een ander verliefd worden terwijl ik weg ben.’

‘Nooit,’ zei hij, lichtelijk geschokt. ‘Behalve als het Noorse vrouwenvolleybalteam binnenkomt.’

‘Noorse meisjes,’ antwoordde ze, terwijl ze haar arm om de Française heen sloeg en naar het damestoilet liep. ‘Hij is gewoon geobsedeerd. Soms lijkt hij nergens anders over te kunnen praten.’

Toen ze wegliepen, keek hij wat Sølvi in zijn hand had gedrukt terwijl ze hem die kus gaf. De Noorse ninja had weer toegeslagen. Het was de mobiele telefoon die ze uit Dominiques tas had gehaald.

47

Tegen de tijd dat de dames weer aan tafel zaten, was een klein mannetje aan de andere kant van de wereld op pad gegaan voor een van de belangrijkste missies in zijn leven.

Zoals een echte heer betaamde, stond Harvath op om de stoelen van de dames naar achteren te schuiven. Terwijl hij de Française hielp plaats te nemen, vroeg hij: ‘Dominique, is die van jou?’

Zijn blik volgend zag ze haar telefoon onder de tafel liggen. Voordat ze die kon oppakken, had hij zich al gebukt en hem voor haar opgepakt.

‘Mijn hemel,’ zei ze, terwijl hij haar de telefoon gaf. ‘Dank je. Ik wist niet eens dat ik hem had laten vallen. Misschien heb ik te veel champagne gedronken.’

‘Een mens kan nooit te veel champagne drinken,’ vertrouwde Sølvi haar toe.

‘Als het een werkdag is wel,’ antwoordde Dominique vriendelijk, naar de gastheer gebarend. ‘Zullen we lunch bestellen?’

La Mère Poulard was vooral bekend omdat hier de beroemdste omelet ter wereld werd bereid. De eieren werden geklopt in grote koperen mengkommen, waarbij de koks in een hypnotiserend ritme met hun gardes sloegen. Daarna werd het mengsel boven een houtvuur gegaard. Het recept en de bereiding waren al meer dan honderddertig jaar niet gewijzigd.

Het restaurant kende een verbazingwekkende geschiedenis. Teddy Roosevelt, Edith Piaf, Claude Monet, Picasso, Hemingway, Patton, Margaret Thatcher, Marlene Dietrich, keizers, koningen, koninginnen, prinsen en prinsessen waren hier te gast geweest. De lijst was eindeloos. Ieder van hen was verzocht iets speciaals achter te laten, een souvenir. De muren hingen vol met ingelijste handtekeningen, foto’s, tekeningen en schetsen. Het leek wel alsof je een museum bezocht dat aan de machthebbers en beroemdheden van de afgelopen honderd jaar en meer was gewijd.

Tijdens de lunch kletsten ze gezellig met elkaar, waarbij Sølvi een onschuldige, maar mogelijk problematische vraag die op een gegeven moment opkwam behendig wist te ontwijken. Dominique wilde weten waarom ze allebei geen trouwring droegen.

Harvath zocht wanhopig naar een antwoord, maar voordat hij dat had bedacht, schoot Sølvi te hulp. Zonder een moment te aarzelen legde ze uit dat ze na Frankrijk naar Thailand vlogen en besloten hadden om op deze reis geen sieraden mee te nemen. Dat was een schitterende reactie, en hij was verbijsterd over de snelheid en het gemak waarmee ze had geantwoord, zelfs na een paar glazen champagne. Ze was echt een kei.

Aan het einde van de maaltijd kwam de gastheer nog langs om te vragen hoe de lunch was bevallen. Ze complimenteerden hem met het eten, waarna hij zich naar voren boog en iets in het Frans tegen Dominique prevelde.

Glimlachend gaf ze het aanbod aan haar klanten door. ‘Waar logeren jullie vannacht?’

Sølvi keek naar Harvath en vervolgens naar hun gids. ‘Zo ver waren we eigenlijk nog niet gekomen. We waren van plan wat rond te rijden in Normandië totdat we iets zouden vinden.’

Dominiques glimlach werd een grijns. ‘Nou, jullie hoeven je geen zorgen meer te maken. Er is net een annulering binnengekomen, boven. Het is maar voor één nacht, maar jullie kunnen de kamer nemen.’

Harvath had nog niet zo ver vooruit gepland. Zodra Nicholas Aubertin had gevonden, wilde hij meteen op pad kunnen. Aan de andere kant viel niet te zeggen hoelang dat nog duurde. Nicholas had hem zelfs gewaarschuwd dat hij niet al te snel op resultaat mocht rekenen. Het kon een paar uur duren, maar ook een paar dagen.

Het idee om naar de Land Rover terug te keren om een ander hotel te zoeken leek niet echt zinnig, zeker niet nu ze hier toch al waren.

‘Dit is een unieke belevenis,’ vervolgde de gids. ‘Ongelooflijk romantisch. Meer dan de helft van de toeristen is rond vijf uur vertrokken. Ik kan met jullie afspreken voor nog een drankje, en dan luisteren we om half zeven naar de vespers in de abdij. Als jullie gedineerd hebben, kunnen we samen een wandeling over de vestingwal maken. Na een goede nachtrust en een stevig ontbijt zien we elkaar dan weer op Utah Beach. Wat dachten jullie daarvan?’

‘Dat klinkt zeker aantrekkelijk,’ gaf Harvath toe. ‘Ik heb nog steeds wat last van een jetlag.’

Hij hoopte ook nog iets meer informatie uit haar te kunnen halen als ze wat meer tijd met haar doorbrachten.

Totdat ze concrete informatie van Nicholas hadden, hadden ze niets te verliezen.

‘Ik denk dat we dat maar moeten doen,’ zei hij, hun besluit bezegelend.

‘Geweldig. Als jij dan incheckt en een dutje gaat doen, kan mevrouw Owen misschien gaan winkelen?’

‘Of ik kan met de Passeur naar de auto teruggaan om onze tassen te halen,’ opperde Sølvi.

‘En als je terugkomt, kun je gaan winkelen.’

Sølvi glimlachte, hief haar glas champagne op, en de twee vrouwen klonken.

---