Page 12 of Near Dark

Nee, dat was onzin. Ze wist best hoe ze er aan toe was geweest, als ze nog in leven was geweest, en dat zou allerminst aangenaam zijn geweest. Ze was hem alles verschuldigd, zelfs haar leven. Hij was haar tweede kans geweest.

En in tegenstelling tot andere mannen die ze had gekend, had hij nooit om een wederdienst gevraagd of die verwacht. Alleen dat ze haar uiterste best zou doen. Dat was de belangrijkste reden waarom hij haar voor denishad gerekruteerd. Hij had gezien dat ze talent had. En zij had haar talenten volop ontwikkeld.

Sølvi werkte harder dan wie ook bij denis. Ze begreep met welke bedreigingen Noorwegen werd geconfronteerd. De échte bedreigingen.

Terwijl de steeds wisselende regeringen hun favoriete stokpaardjes bereden, zag zij steeds het grotere geheel. Omdat Noorwegen zo rijk was, kon het zich veroorloven om zowel trots als vriendelijk te zijn. Dat waren nobele eigenschappen, maar alleen als het land bereid was om bekrompen en hardvochtig te zijn als dat nodig was.

Het was bijvoorbeeld prima om China aan te spreken op het schenden van de mensenrechten van het land en om de Nobelprijs toe te kennen aan een dissident die het regime in Peking bekritiseerde, maar dan moest je ook bereid zijn om tweemaal zo hard terug te slaan zodra Chinese hackers grootschalig Noorse banken, bedrijven, ziekenhuizen en belangrijke infrastructuur aanvielen.

Dat was een van de belangrijkste dingen die Carl Pedersen haar had geleerd. Toen de Sovjet-Unie uiteenviel, stonden de Noorse politici te juichen. Dat was zeker terecht, maar Pedersen waarschuwde de regering in Oslo om goed over de gevolgen na te denken.

Nu Rusland van zijn status als supermacht was beroofd, zou het nog gevaarlijker worden. De strijdlust zou toenemen en alsnavo-lid en directe buur zou Noorwegen zeker een doelwit zijn.

Alles wat Pedersen had voorspeld was uitgekomen. Illegale grensoverschrijdingen, meer spionage, politieke en culturele beïnvloedingsoperaties, verstoringen van Noorse militaire oefeningen, willekeurige en niet aan de Russen toe te schrijven sabotageoperaties: het hele scala. Zijn waarschuwing was angstwekkend profetisch gebleken.

Maar anders dan de Noorse regering had Sølvi Pedersens waarschuwing wel naar waarde weten te schatten. Ze was in een familie van militairen opgegroeid en had tijdens het avondeten jarenlang gesprekken moeten aanhoren waarin werd gewaarschuwd dat Noorwegen zijn vrijheid niet als vanzelfsprekend moest beschouwen. Als jong meisje had ze om zich heen voortdurend gehoord dat Noren ‘altijd waakzaam’ bleven. Maar zodra ze de kans had gekregen om haar vleugels uit te slaan en Noorwegen te verlaten, had ze die aangegrepen.

Een semester in Parijs mondde uit in een zomerbaan als au pair, en dat leidde er weer toe dat ze werd gescout door de eigenaar van een modellenbureau, die in het gebouw woonde. De twee jaar daarop ging ze niet terug naar school of naar Noorwegen.

De verdiensten waren fantastisch. Nog mooier waren de reizen en de plaatsen die ze bezocht. Maar in die periode werd haar neiging om foute mannen uit te kiezen en nog foutere beslissingen te nemen steeds manifester.

In het begin was alle aandacht nog bedwelmend geweest. Knappe fotografen, accountmanagers en collega-modellen. Ze werd uitgenodigd in de populairste clubs en werd aan nog meer mannen voorgesteld, zodat ze nog meer gelegenheid kreeg zichzelf in moeilijkheden te brengen. Haar favoriete fout: cocaïne.

Alle modellen gebruikten de drug. Het gaf je veel energie, je bleef er superslank bij en het was altijd beschikbaar. Ze had te veel lol om in de gaten te hebben hoe ze in de greep van de verslaving raakte.

Uiteindelijk was haar vader naar Parijs gevlogen om haar te redden. Hij had haar mee naar huis genomen, waar ze kon herstellen, en had haar een ultimatum gesteld: terug naar school of het leger in gaan.

School leek de makkelijkste optie, maar toch koos ze voor het leger. Niemand kon het geloven. Supermodel Sølvi in het Noorse leger? Iedereen was geschokt, vooral de vrienden die haar bij wijze van grap die richting uit hadden gepusht.

Ze had zich er schuldig over gevoeld dat ze haar familie teleurgesteld had, en dan vooral haar vader. Ze schaamde zich dat hij haar had moeten ophalen en mee naar huis had genomen. Hij was teleurgesteld in haar. Telkens als hij naar hij keek, had ze dat aan hem gezien. De schaamte was onmogelijk te verdragen. Ze wilde dat hij trots op haar was, nog steeds. Het leger zou hem die trots bezorgen. En zelf zou ze op die manier trots op zichzelf kunnen zijn.

Eerlijk gezegd behoorde het leger tot het beste wat haar ooit was overkomen. Ze had de militaire structuur en discipline nodig gehad. Als ze naar de universiteit in Oslo was teruggekeerd, zou ze weer in de verstikkende wereld van de drugs zijn terug gesleept, daar was ze van overtuigd.

In plaats daarvan had ze de basistraining doorlopen en vervolgens haar zinnen gezet op een nieuwe eenheid waarover ze gehoord had en die de codenaam Tundra droeg. Volgens de geruchten ging het om een proefproject voor vrouwelijke commando’s. Er was heel weinig over bekend en omdat het strikt geheim was, werd er ook heel weinig over gezegd.

Ze had zich aangemeld en was drie keer afgewezen. Telkens hadden ze haar een andere reden opgegeven. Te lang. Te mager. Te zwak.

Aan haar lengte kon ze niets veranderen, maar ze kon wel sterker en fitter worden, en daar deed ze dan ook haar best voor.

Ze liep langere afstanden, voegde er sprintjes en crosstraining aan toe, oefende met zwaardere gewichten en veranderde haar dieet radicaal.

Toen ze voor de vierde keer solliciteerde en ze weer afgewezen dreigde te worden, ontbrandde ze tegenover de sollicitatiecommissie in woede en liet ze weten dat ze nu nieuwe smoezen moesten verzinnen, omdat ze zich steeds weer zou aanmelden. Ze was er het type niet naar om op te geven. Dat was precies wat ze wilden horen. Ze kreeg een plek toegewezen in de opleiding voor wat later Jeger Troop zou worden, het Noorse woord voor jageres.

De opleiding van tien maanden was slopend, maar ze genoot ervan. Hoe moeilijker het haar werd gemaakt, hoe beter ze presteerde. Hoezeer ze ook hun best deden haar te breken, het lukte niet.

Van de achtentachtig vrouwen slaagden slechts twintig erin de opleiding te voltooien, en van hen werden er slechts dertien uitgekozen voor de eerste commando-eenheid.

Sølvi was trots op zichzelf. En haar vader was al even trots, wat minstens zo belangrijk was. Ze was voorbestemd voor Jeger Troop. Althans, zo leek het.

Hoewel ze diverse malen werd uitgezonden, had ze nooit een schot gelost. In geen enkele van hun operaties was het tot een daadwerkelijke confrontatie gekomen. Het leek erop dat Jeger Troop het grootste deel van de tijd voor bewakingsopdrachten werd ingezet of met moslimvrouwen in Afghanistan contact moest leggen, in de hoop dat dat bruikbare informatie opleverde.

Stompzinnige opdrachten hoorden bij het leger, zelfs als je bij een commando-eenheid zat. Sølvi was echter voorgespiegeld dat ze hetzelfde soort missies zouden ondernemen als de mannelijke commando’s. Het stond haar helemaal niet aan dat Jeger slechts ‘veiliger’ tweederangs operaties mocht uitvoeren. Daarvoor had ze geen contract getekend. En daarom was ze op zoek gegaan naar andere mogelijkheden.

Het duurde niet lang voordat ze Carl Pedersens aandacht trok. Op het moment dat hij haar ontmoette, wist hij al dat ze de ideale kandidaat voor deniswas. Ze bezat een zekere boerenslimheid, een gewiekstheid die niet aan te leren viel. Ze was intelligent en gevat; perfect voor de spionagebusiness. Ze was ook een buitengewoon aantrekkelijke vrouw, zodat ze nauwelijks als een bedreiging zou worden gezien. Een hoop mannen zouden hun waakzaamheid laten verslappen zodra ze haar zagen. Volgens Pedersen verspilde ze haar tijd in het leger.

Niettemin zou het een hoop hoge pieten tegen de haren in strijken als hij haar uit Jeger weg zou roven. Ze hadden een enorme hoop tijd en geld aan haar opleiding besteed. Hij zou zijn invloed ten volle moeten aanwenden om haar overplaatsing voor elkaar te krijgen, maar Petersen was daar toevallig een meester in.

Ze was een uitzonderlijk goede leerling. In kleine kring maakte hij graag de grap dat ze ‘de enige agent met borsten en ballen’ was.

---