Page 14 of Near Dark

En ondanks haar angst was alles uiteindelijk gelukt, precies zoals Pedersen had gezegd. Er was slechts één onzekere factor: degene die had vermoed dat ze drugs gebruikte en dat aan Pedersen had gemeld.

Ze hadden elkaar niet gesproken. Ze hadden elkaar niet eens meer gezien sinds haar terugkeer bij denis. Maar dat was wel de persoon van wie ze vanaf dit moment een gunst nodig had. Daarom had ze zo’n moeite gehad met de juiste formulering van haar mailtje. Ze kreeg slechts één kans, als ze die al kreeg.

Het hoofd van decia-post in Oslo was een toonbeeld van professionele zwijgzaamheid. Er zouden veel vragen zijn. Er zouden ook pijnlijke beschuldigingen volgen. Ze waren vrienden geweest, goede vrienden. Maar er was sindsdien heel wat troebel water naar de zee gestroomd.

Ze maakte haar bed op de bank op, deed het licht uit en ging liggen. Ze probeerde niet aan Pedersen te denken, maar zodra ze haar ogen sloot, zag ze hem voortdurend voor zich. Het grijze snorretje, het voortdurende roken, de coltruien en de broeken die altijd perfect in de vouw zaten. Ze herinnerde zich zijn glimlach, zijn warmte en zijn geduld.

In haar ooghoeken voelde ze de tranen opwellen. Ze probeerde er niet aan toe te geven. Niet nu, sprak ze zichzelf toe. Toegeven aan verdriet vormde de opmaat tot groot gevaar. Zo was ze in de wereld van de drugs terechtgekomen nadat Gunnar haar had verlaten. Dat kon ze niet nog eens riskeren. Ze moest slapen. Morgen moest ze alert zijn. Want het zou een zware strijd worden.

Of deciahet nu leuk vond of niet, ze zouden Scot Harvath aan haar koppelen.

7

Luchtmachtbasis Andrews

Prince George’s County, Maryland

Zodra de G650ER van de Carlton Group geland was, taxiede het toestel naar een platform aan de overkant van het vliegveld. Daar stond een Black Hawkhelikopter met draaiende rotors gereed om de passagiers van de privéjet op het volgende traject van hun reis te vervoeren.

Dat het team razendsnel te werk was gegaan om in Key West te komen, bleek uit het feit dat de catering achterwege was gebleven. In degalleylag alleen een voorraadje lang houdbare artikelen, zoals mueslirepen, zakken chips en beef jerky. Dat maakte Harvath niet uit. Hij hoefde niets te eten en wilde alleen maar drinken.

Er lagen flesjes water en energiedrankjes genoeg in de koelkast. De barvoorraad leek echter meer op die van een buurtsuper op een moment dat er een orkaan op komst was. Alle planken waren leeg, aangezien alle sterkedrank op de terugvlucht van hun laatste missie was geconsumeerd. ‘Flink werken, nog flinker aan de zuip’, zo luidde een van de vele leuzen van de groep. Harvath prees zich daarom gelukkig dat hij altijd een plan B had.

Diep weggestopt in de crewkast lag de ‘smeergeldbox’ van het vliegtuig, een afgesloten Pelicankoffertje met daarin luxe spullen die het team in het buitenland kon gebruiken om de medewerking van douane, immigratieambtenaren, militairen of politiefunctionarissen te verkrijgen. Het bevatte enveloppen met geld, gouden munten, sloffen sigaretten, dozen Cubaanse sigaren en luxe flessen sterke drank.

Hij had het koffertje geopend en er een fles Jack Daniel’s Sinatra Select Tennessee-whiskey uitgehaald.

Nadat hij de geschenkverpakking had verwijderd, was hij via de bar, waar hij snel een glas, een paar ijsklontjes en een fles water had gepakt, naar zijn stoel teruggelopen. Hij was van plan de werkelijkheid zo lang mogelijk op afstand te houden. Hij had er immers niet om gevraagd om opgehaald te worden, en als hij stopte met drinken, was het gebeurd met hem. Ze konden hem dwingen om zich te laten redden, maar ze konden hem niet dwingen nuchter te blijven.

Hij ging helemaal achter in het vliegtuig zitten, waarmee hij duidelijk maakte dat hij met niemand contact wilde hebben. Hij wilde simpelweg alleen zijn. Er was nog genoeg tijd om te praten als ze eenmaal op de plaats van bestemming zouden zijn, al had hij geen idee waar dat was.

Als de Carlton Group hun reisdoel was geweest, zouden ze op Dulles International zijn geland. En als het Witte Huis, het huis van Harvath of een andere locatie in het District of Columbia hun eindbestemming was geweest, zou Reagan het dichtstbijzijnde vliegveld zijn geweest. De luchtmachtbasis Andrews Air koos je uit vanwege de geheimhouding of veiligheid. Aangezien ze een stoffelijk overschot vervoerden, veronderstelde hij dat beide waarschijnlijk in het geding waren.

Hij had geen idee hoe ze de lijkenzak in de openlucht moesten vervoeren, en eerlijk gezegd kon het hem ook niet schelen. Dit was niet zijn operatie en dus ook niet zijn probleem.

Bij het uitstappen bleef hij even bij de bar staan, schonk wat drank in een plastic bekertje en volgde het team de trap af. Sloane, die altijd al een zwak voor Harvath had gehad, liep met hem mee naar de heli.

Toen ze aan het team was toegevoegd, had de Ouwe Harvath duidelijk gemaakt dat hij geen afspraakjes met haar mocht maken. Dat was niet nodig geweest. Ze zag er goed uit, zeker, maar hij was ruim twintig jaar ouder. Dat was niks voor hem.

Niet dat hij zich zorgen maakte over de slaapkamer. Maar het zou wel een probleem zijn geweest om buiten de slaapkamer gemeenschappelijke interesses te vinden.

Misschien dat het sommige mannen wel lukte, maar hij was niet een van hen. Het leeftijdsverschil was gewoon te groot.

Zo was het sowieso het beste. Ze was een geweldige collega en hij had groot respect voor haar. Bovendien begreep hij haar.

Tot op zekere hoogte was zij de vrouwelijke versie van hem, vooral als het ging om het gebruik van humor om wat licht in de duisternis te brengen.

Ze was een complexe persoonlijkheid en had een opvliegend karakter. Hij was ook zo iemand geweest, jong en gehaast. Vol zelfvertrouwen en niet van geldingsdrang gespeend.

Hij vertrouwde Sloane zoals hij al zijn teamgenoten zonder enig voorbehoud vertrouwde. Maar zijn vertrouwen strekte nog verder. Hij vertrouwde haar ook de sleutels van zijn huis toe.

Toen hij naar het buitenland was verdwenen om de dood van Lara, Lydia en de Ouwe te wreken, had zij zijn huis op orde gemaakt en een koffer met kleren ingepakt, die bij zijn terugkeer in de Verenigde Staten in State Palm Island op hem lag te wachten. Ze had ook de ingelijste foto van Lara die op zijn nachtkastje stond in de koffer gestopt. Ze deugde en kende hem van haver tot gort.

Ze gaf hem een arm, liep met hem naar de Black Hawk, hield zijn beker vast terwijl hij aan boord klom en gaf die weer aan hem terug.

‘Ga je niet mee?’ schreeuwde hij, terwijl ze vanaf het platform naar hem glimlachte.

Naar het vliegtuig knikkend antwoordde ze: ‘Ik kom later. Ik moet eerst nog wat gewicht kwijt.’

---