Page 15 of Near Dark

Hij begreep het. Dit was haar operatie, wat betekende dat het dode lichaam haar probleem was.

Met de beker tussen zijn benen geklemd maakte hij zijn veiligheidsriem vast en zette een hoofdtelefoon op, terwijl een van de bemanningsleden de deur dichtschoof. De heli begon te trillen op het moment dat de piloot het toerental van de twee GE turboshaftmotoren opvoerde. Een paar seconden later hingen ze in de lucht. Dat bleef een uniek gevoel.

Hoe vaak Harvath het ook had meegemaakt, en dat was heel vaak, in een helikopter het luchtruim kiezen bleef nog steeds een bijzondere gewaarwording.

De Black Hawk beschreef een bocht in noordwestelijke richting naar de Anacostia-rivier. Al snel zag hij de lichtjes van Nationals Park. Links in de verte lag het Tidal Basin met het Thomas Jefferson Memorial.

Terwijl ze over de National Mall vlogen, kon hij het Washington Monument en het Lincoln Memorial daarachter zien, evenals het Capitool aan de andere kant van de heli.

Washington was prachtig in het donker, vooral vanuit de lucht. Hij had nog steeds geen idee waar ze heen vlogen.

Nadat ze het Witte Huis waren gepasseerd, vlogen ze over de Adams Morganbuurt en vervolgens de plaatsen Chevy Chase en Bethesda verder naar het noordwesten. Daarna gleden Rockville en Gaithersburg onder de donkere romp van de Black Hawk door.

Toen ze Frederick in Maryland passeerden, was hij inmiddels tamelijk zeker van hun bestemming. Jaren geleden had hij dit traject als Secret Serviceagent in dienst van het presidentiële beveiligingsescorte vele malen gevlogen. Hij kende het gebied onder hen even goed als de krassen op zijn keukentafel. Als de helikopter nu neerstortte, kon hij iedereen in veiligheid brengen en naar een handvol geheime voorraadkamers en versterkte schuilplaatsen brengen.

Hij sloot zijn ogen, nam een slok van zijn drankje en luisterde naar de conversatie over zijn koptelefoon. De radiocommunicatie, het geklapper van de rotorbladen in de naar hars geurende wind, het gebonk van de heli door de opstijgende lucht uit de bergbossen honderden meters onder hen: het was allemaal heel erg vertrouwd.

Misschien kwam het door de alcohol of misschien was het de nostalgie, maar hij was diep onder de indruk van deze schitterende nachtvlucht. Hij vond het jammer dat ze niet met open deuren vlogen.

Toen de piloot de tweeminutenwaarschuwing gaf, opende hij zijn ogen en keek op zijn horloge. Achtentwintig minuten sinds ze het Witte Huis waren gepasseerd. Precies zoals hij zich herinnerde.

Nadat hij de sluiting van zijn veiligheidsriem had gecontroleerd, tuurde hij uit het raam en dronk het restje in zijn beker op. Over een paar momenten landden ze op heilige grond. Het zou respectloos zijn geweest om met een borrel in de hand uit de heli te springen.

Het toestel naderde de luchthaven op hoge snelheid. Even zweefde het machtige toestel boven het vliegveld, voordat het op de betonnen helikopterlandingszone de grond toucheerde. De rotorwervelwind blies stof en klontjes aarde in alle richtingen.

Harvath keek weer op zijn horloge. De vlucht van het Witte Huis naar Camp David had precies dertig minuten geduurd. Zijn hele wereld stond volledig op zijn kop, en dan was het fijn om terug te keren naar een plek uit het verleden die nog hetzelfde was.

Een van de bemanningsleden schoof de zware deur aan de rechterkant open en zorgde ervoor dat alle passagiers met gebogen hoofd naar een rij wachtende golfkarretjes liepen.

Ze werden bestuurd door een team van jonge mariniers. Harvath liep naar de dichtstbijzijnde chauffeur. Het naamplaatje op haar onberispelijke uniform vermeldde de naam Garcia. Hij stelde zich aan de korporaal voor en ze zocht zijn naam op in haar logieslijst.

Het tachtig hectare grote buitenverblijf Camp David, dat officieel Naval Support Facility Thurmont heette, was in 1942 onder de regering-Roosevelt aangelegd. Voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog was deussPotomac, het presidentiële jacht, de favoriete verblijfplaats van de president geweest. Het stond ook wel bekend als het ‘drijvende Witte Huis’. Vanwege de zorgen over mogelijke aanvallen vanuit de lucht of door Duitse U-boten was het noodzakelijk geworden de president een veiliger toevluchtsoord te bieden.

De National Park Service kreeg de opdracht de meest geschikte locatie te vinden. Camp David lag niet alleen bijzonder afgelegen, maar ook hoog genoeg om in de zomer enige koelte te bieden, wat profijtelijk was voor Roosevelt, die aan astma en allergieën leed.

Hoewel het verblijf op tweeënhalf uur rijden van het Witte Huis lag, was Roosevelt er zeer aan gehecht geraakt en noemde hij het zijn ‘Shangri-La’. Die naam raakte ingeburgerd, althans totdat Dwight Eisenhower tot president werd gekozen. Hij vond de naam iets te modieus en veranderde die in David, naar zijn vader en kleinzoon. Sindsdien stond het verblijf als Camp David bekend.

Verspreid tussen de ruim twintig ruwhouten, mosgroen geschilderde eiken blokhutten bevatte Camp David een enorme vliegtuighangar, binnen- en buitenzwembaden, een golfbaan met drie tees en één hole, tennis- en basketbalvelden, een hoefijzerwerpkuil, een boogschietbaan, een sporthal, een bowlingbaan, een bioscoop, een grillrestaurant met bar, een cadeauwinkel, een fitnesscentrum, een kapel, een brandweerkazerne, een gezondheidscentrum, een schietbaan, een eetzaal en een ondergrondse bomvrije schuilkelder, evenals barakken en voorzieningen voor het marinepersoneel, de mariniers en andere militairen die het complex onderhielden en beveiligden.

‘U wordt in Hawthorn ondergebracht, meneer.’

Harvath kende die blokhut goed. Zijn eerdere bezoeken aan Camp David had hij als lid van het presidentiële Secret Servicebewakingsescorte gebracht, en het was beslist een eer om nu als gast terug te keren en in een van de blokhutten te slapen, zeker in Hawthorn.

Hawthorn lag naast Holly, de blokhut waarin Winston Churchill in 1943 had verbleven. Hij was de eerste buitenlandse hoogwaardigheidsbekleder die Camp David bezocht, toen nog Shangri–La geheten. Naar verluidt hadden hij en Roosevelt de D-dayinvasie op de veranda van de Hollyblokhut gepland.

De geschiedenis van Camp David fascineerde Harvath. De naam was natuurlijk vooral bekend vanwege de Camp David-akkoorden, die tot stand waren gekomen door onderhandelingen tussen president Jimmy Carter en de regeringsleiders van Israël en Egypte. Maar er waren nog vele andere, minder bekende gebeurtenissen die hem intrigeerden, vooral uit de Sovjet-Unieperiode.

Toen Nikita Chroesjtsjov in 1959 op bezoek kwam, logeerde hij bij president Eisenhower in diens hut. Net als Eisenhower bleek hij een grote fan van Amerikaanse westerns. De twee mannen leerden elkaar beter kennen bij films alsHigh Noon,Gunfight at the O.K. CorralenThe Big Country.

In 1973 bood president Nixon Leonid Brezjnev een donkerblauwe Lincoln Continental aan, een geschenk van de Ford Motor Company. De Sovjetleider was daar zo opgetogen over dat hij Nixon liet instappen, waarna ze er, zonder hun beveiligingsescortes, vandoor gingen.

Toen ze met meer dan tachtig kilometer per uur over een van de wegen rond het complex scheurden, probeerde Nixon zijn gast voor een gevaarlijke bocht te waarschuwen. Brezjnev hoorde dat niet of begreep hem niet. Hij gaf nog eens gas. Pas toen ze de bocht in gingen, besefte hij zijn vergissing. Hij trapte hard op de rem en slaagde erin de bocht te nemen, maar het scheelde niet veel. Toen ze eenmaal in veiligheid waren, gaf Nixon hem een zuur complimentje voor zijn ‘uitstekende’ rijvaardigheid.

Camp David was ook de locatie waar vicepresident Cheney op 9/11 in veiligheid werd gebracht. Drie dagen later arriveerde ook president Bush met diverse kabinetsleden, adviseurs en generaals. Dat de stemming uiterst pessimistisch was, zal geen verbazing wekken. De volgende avond voegde minister van Justitie John Ashcroft zich bij nationale veiligheidsadviseur Condoleezza Rice aan de piano, waar ze hymnes zongen.

Ondanks die sombere periode werd de geschiedenis van Camp Davis in het algemeen gekenmerkt door een positieve, optimistische sfeer. Dit was bij uitstek de plek waar de president en andere invloedrijke wereldleiders zich echt konden ontspannen – al was het maar een beetje – en zich met de belangrijkste kwesties van het moment konden bezighouden.

Een van Harvaths favoriete citaten over het buitenverblijf was afkomstig uit een boek over president Ronald Reagan, die na zijn laatste ambtstermijn zei: ‘Ik hield het meest van de vrijdagen waarop ik al om drie uur of half vier naar Camp David kon vertrekken.’ Die vrijdagen behoorden ook tot Harvaths favoriete dagen in het Witte Huis.

---