Page 2 of Near Dark

Trang glimlachte weer. ‘Hij heeft echt de verkeerde lieden besodemieterd, hè?’

Weber knikte en stond van tafel op, klaar om te vertrekken.

‘Kun je me misschien nog meer vertellen?’ vroeg Trang. ‘Iets wat niet in het dossier staat?’

‘Slechts één ding,’ antwoordde Weber, terwijl de regen tegen de ramen kletterde. ‘Onderschat Scot Harvath vooral niet. Anders zal dat de laatste fout van je leven zijn.’

1

Key West

Vrijdag, twee weken later

Achteraf gezien had Scot Harvath die man waarschijnlijk geen beuk moeten geven. Ja, hij had hem een knal tegen zijn achterste verkocht. En hij had zijn pols in een pijnlijke, maar ongevaarlijke polsgreep vastgeklemd, beter nog zelfs. Maar hem zo’n harde uppercut verkopen dat hij van zijn stokje ging? Dat was beslist niet een van zijn beste beslissingen geweest.

En daarin lag het probleem. De laatste tijd leek Harvath helemaal geen goede beslissingen meer te kunnen nemen.

Laat even buiten beschouwing dat die vent het verdiende. Een steenrijk Wall Streettype dat er een enorm genoegen in leek te scheppen om zijn vrouwelijke metgezel af te zeiken. Hoe meer hij gedronken had, hoe erger het werd. Voor iedereen die in de buurt zat was het een pijnlijke toestand. Maar goed, het was in elk geval niet iets wat Harvath aanging.

Er konden allerlei redenen zijn waarom mensen een relatie met elkaar aangingen. Als zij zo gek was om zich daar door een klootzak te laten uitkafferen, was dat haar probleem.

Dat was het tenminste geweest totdat ze haar sjaal afdeed. Op dat moment veranderde alles.

Het had wat vreemd geleken om op zo’n warme avond in de openluchtlounge van het resort een sjaal te dragen. Toen zag Harvath haar blauwe plekken. Ze had geprobeerd die te verbergen, maar voor zijn onderzoekende blik waren de vlekken op beide armen onmiskenbaar. Meneertje Wall Street was blijkbaar niet alleen verbaal gewelddadig.

Voor Harvath, nee, voor iedereen met enig fatsoen in zijn lijf, waren mannen die vrouwen mishandelden simpelweg uitschot. Moest deze kerel een lesje geleerd worden? Absoluut. En moest Harvath hem dat lesje leren? Daar kon je over twisten. Uiteindelijk zou de man niet aan zijn noodlot ontkomen. Dit was een van die dingen waarvoor je op de vlucht kon slaan, maar waarvoor je je niet kon verbergen.

Toch had Harvath met de vrouw te doen. Misschien kwam het door alle cocktails die hij gedronken had. Misschien kwam het door het persoonlijke trauma waaraan hij tevergeefs had geprobeerd te ontsnappen. Hoe dan ook, de emotionele en fysieke pijn die ze uitstraalde kon niemand ontgaan.

Dus zodra Wall Street weer agressief werd, dacht Harvath geen moment na. Hij reageerde alleen maar. Hij stond op en liep naar hun tafel. Haar probleem was nu zijn probleem geworden.

‘Zo is het genoeg,’ zei hij.

‘Zeg dat nog eens,’ antwoordde de man met een woedende blik, terwijl hij opstond om de confrontatie met Harvath aan te gaan.

‘Je hebt me wel verstaan. Laat die dame met rust.’

‘Bemoei je met je eigen zaken,’ snauwde Wall Street hem toe en hij gaf Harvath een duw.

Op dat moment had Harvath hem gevloerd.

Dat was natuurlijk een dramatische escalatie van het incident, en alle andere gasten hielden meteen hun adem in. De klap had hem fataal kunnen worden. Of hij had in zijn val met zijn hoofd tegen een tafel kunnen slaan. Er had echt van alles fout kunnen gaan. Gelukkig was dat niet gebeurd.

En hoewel Harvath Wall Street had kunnen aanklagen omdat die hem als eerste had aangeraakt, was het zover niet gekomen. Hij voelde er niets voor om de politie erbij te halen of aangifte te doen. Maar dat betekende nog niet dat de zaak hiermee afgedaan was.

Het personeel van Little Palm Island Resort mocht Harvath graag. Hij was een vaste gast die bekendstond om zijn vrolijke glimlach en aanstekelijke gevoel voor humor. Maar ditmaal was er iets niet in orde. Er was iets met hem gebeurd, iets verontrustends.

Hij leek in zichzelf gekeerd en zwijgzaam. Overal waar hij kwam, hing er een duistere wolk om hem heen. Hij stond vroeg op voor zijn fitnesstraining, maar verder zat hij alleen maar te drinken, en flink ook.

Als het resort leeg was geweest, had het management zijn zelfdestructieve gedrag nog kunnen negeren. Maar het resort was niet leeg. Het was helemaal vol en niemand van de welgestelde gasten wilde tijdens een luxe vakantie meemaken hoe een man zich in de bar zat dood te drinken.

Het kon Harvath niet schelen. Hij wist dat zijn alcoholconsumptie gevaarlijk was, maar na alles wat hij had meegemaakt, wilde hij alleen maar bevrijd worden, bevrijd van het schuldgevoel, de schaamte en de pijn na dat hele drama.

Het echte probleem was dat er in de hele wereld niet genoeg drank was om de gebeurtenissen uit te wissen. Zijn vrouw Lara was dood. Zijn mentor Reed Carlton, een man die voor hem een soort tweede vader was geworden, was dood. En een van zijn beste collega’s, Lydia Ryan, die het op zich had genomen om zijn organisatie te leiden toen hij dat niet wilde, was dood. Ze waren allemaal omgekomen bij een poging hem te bevrijden en hij had helemaal niets kunnen doen om het bloedbad te voorkomen.

Gezien zijn uitgebreide training en ervaring in terrorismebestrijding en contraspionage had hij hen moeten kunnen beschermen. Op zijn minst had hij de aanval moeten zien aankomen. Maar hij had niets gezien en had hulpeloos moeten toekijken hoe ze werden vermoord. Het was afgrijselijk geweest, met geen pen te beschrijven. Daarbij vergeleken waren de fysieke martelingen die hij daarna had ondergaan verbleekt.

Nadat hij door een buitenlandse inlichtingendienst was meegevoerd om in dat land ondervraagd en geëxecuteerd te worden, was hij er door pure wilskracht in geslaagd om zijn eigen ontsnapping te organiseren. Vervolgens had hij namens Lara, Reed en Lydia eigenhandig bloedig wraak genomen.

---