Page 67 of Near Dark

Hoewel het nog licht was, stopte hij allereerst een nachtkijker boven in zijn rugzak. Hij had geen idee hoe laat Landsbergis thuis zou komen of hoe laat hij zelf bij de Land Cruiser terug zou zijn. Wat hem betrof was die nachtkijker een must.

Eveneens onmisbaar was de uiterst compactesigmcxRattler. Als de minimalistische kolf tegen het geweer met de korte loop aan was gevouwen, was het wapen nog geen zestig centimeter lang. De rugzak had een verborgen hoes met een magnetische sluiting, die het mogelijk maakte de Rattler razendsnel paraat te hebben als de situatie dat vereiste.

In het hoofdcompartiment en een paar van de zijzakken stopte hij extra magazijnen, een kleine eerstehulpdoos, een van zijn tasers, flexibele tiewraps en diverse andere spullen. De rugzak was niet bepaald licht, maar gezien de hoeveelheid spullen die hij meenam, ging het nog. In zijnseal-tijd had hij veel zwaardere lasten getorst. Dit stelde niets voor.

Hij trok de rugzak strak aan en legde die in de kofferruimte van desuv. Daarna maakte hij een zwart koffertje open. Er zat een kleine drone in, ingebed in schuimrubber. Harvath pakte hem op, klapte de armen uit en liep ermee naar de weg.

Hij schakelde hem in, synchroniseerde hem met zijn telefoon en voerde de exacte coördinaten van Landsbergis’ huis in. Nadat hij in een dropdownmenu had geselecteerd wat de drone moest doen, legde hij hem op de weg, deed een stap naar achteren en drukte op een toets van zijn telefoon om de missie te activeren.

Hoewel hij er heilig van overtuigd was dat niets boven ouderwets vakmanschap ging, genoot hij ervan hoe snel de technologie zich had ontwikkeld. De kleine, autonome drone kon alles, behalve hem van dichtbij luchtsteun bieden. En zelfs dat was een functie die in de niet al te verre toekomst geïmplementeerd werd, verwachtte hij.

Wat hem het meest verraste was hoe fluisterstil de nerds vandarpahet toestel hadden weten te maken. Het opvallende gezoem dat kenmerkend was voor de eerdere versies die agenten in het veld hadden gebruikt, was geheel afwezig. Dit model kon je nauwelijks horen, tenzij je er recht onder stond, en dan viel het geluid gemakkelijk te corrigeren door de drone de hoogte in te sturen of in een schuine hoek te positioneren.

Het was een enorm voordeel om zelf ‘ogen in de lucht’ te hebben. Terwijl hij zich door het bos een weg baande naar het huis, kon de drone de hele omgeving in de gaten houden en elke beweging signaleren. En met zijn infraroodcamera zou hij alle warmtesignalen kunnen registreren die op vijandelijke elementen in de bosjes wezen.

Hij liep terug naar de Land Cruiser, deed zijn rugzak om en sloot desuvaf. Nadat hij had gecontroleerd of de drone de beelden doorstuurde, ging hij opnieuw op het huis af.

Onder het lopen dacht hij na over de verschillende manieren waarop hij Landsbergis kon benaderen. Hij wist feitelijk maar heel weinig over hem, en daardoor was hij in het nadeel. Waarschijnlijk moest hij improviseren en op zijn intuïtie afgaan. En hoewel met het laatste niets mis was, vond hij het maar niets dat hij uitsluitend daarop aangewezen was.

Als je niet veel over een persoon wist, kon een degelijke ondervraging zeeën van tijd kosten.

Luksa, de vrachtwagenchauffeur, had minder problemen opgeleverd omdat hij al doorgeslagen was. De Russen hadden hem al aan een verhoor onderworpen, en hij voelde niets voor een herhaling daarvan. Hij had maar weinig weerstand geboden en had snel meegewerkt. Maar met Landsbergis kon dat weleens heel anders lopen.

Wat Harvath in deze hele zaak zo verwarrend vond, was dat Carl de Litouwer had vertrouwd. Echt vertrouwd. Toen Pedersen het land binnenging, wist hij hoe gevaarlijk het voor Noorwegen kon zijn als de Russen ontdekten wat hij had gedaan. Het betekende nogal wat om Harvath te helpen Kaliningrad in en uit te gaan om een van hun belangrijkste agenten te ontvoeren. En voor Landsbergis en Litouwen betekende dat ook het nodige.

Toch waren beide mannen meegegaan in het complot. Ze hadden vast hun uiterste best gedaan om te voorkomen dat hun betrokkenheid, en daarmee de betrokkenheid van hun land, ontdekt werd. Maar uiteindelijk hadden de Russen Landsbergis misschien toch te pakken gekregen, net als de vrachtwagenchauffeur. Misschien hadden ze hem zo intens onder druk kunnen zetten dat hij ingestort was.

Het was dat hij een morbide nieuwsgierigheid bezat, maar verder kon het Harvath geen donder schelen wat Landsbergis’ zwakke punt was. Toegegeven, als Landsbergis het lek was, was het belangrijk dat hij zich verantwoordde voor wat hij had gedaan en onthulde wat er zo belangrijk was dat dat Carls leven waard was.

Hij betwijfelde of het iets heel geraffineerds zou zijn. Uiteindelijk stonden de Russen niet bekend om hun subtiliteit in dergelijke kwesties. Het waren brute schurken, die bij voorbaat hun toevlucht tot brute tactieken namen. Ze namen allang niet meer de tijd om een menu van sluwe afpersingsmethoden te ontwikkelen. Er waren natuurlijk uitzonderingen, maar daar was een hoger denkniveau voor nodig, en daar was in Rusland na het Sovjettijdperk groot gebrek aan.The Great Game,zoals het ooit bekendstond, was ongeveer op het moment dat de Berlijnse Muur werd neergehaald tot een eind gekomen.

Het was nu een ander tijdperk, met andere spelers en heel andere regels. Tegenwoordig was het niet zozeer een schaakspel met hoge inzet, maar vooral een potje kortetermijndammen. Dat was een weinig subtiele en zelfs simplistische analogie, zeker, maar waarschijnlijk bewees je de Russen daarmee nog te veel eer. Zelfs bij het damspel moest je je immers aan een aantal regels houden en op een elementair niveau moest je ook strategisch kunnen denken.

Harvaths eigen strategie was eenvoudig genoeg. Hij was van plan om Landsbergis voor het blok te zetten en uit te zoeken wat hij over Carls dood wist. Als hij het was die hem had verraden, zou Harvath hem de bijzonderheden ontfutselen en vervolgens een kogel door hem heen jagen. Als alles volgens plan verliep, was de klus tegen middernacht geklaard en was hij al op weg om het land uit te komen.

Terwijl hij de dronebeelden bleef bekijken, liep hij verder in de richting van het huis, waarbij hij zijn voetstappen zorgvuldig koos, zoals hij tijdens zijn opleiding had geleerd. Niemand had de moeite genomen sensoren rond de omheinde wijk te plaatsen, laat staan in het bos, maar hij had geen idee wat Landsbergis zelf voor maatregelen had genomen.

Tweehonderd meter van het huis vandaan pakte Harvath zijn telefoon weer en gaf hij de drone een nieuwe opdracht.

Tot nu toe had de drone hoog in de lucht gevlogen, op zoek naar warmtebeelden en tekenen van beweging. Nu wilde hij hem van dichtbij in het huis laten kijken. Omdat het een grote glazen doos was, was deze opdracht een fluitje van een cent.

Nergens waren de gordijnen gesloten, zodat de drone aan alle kanten van het huis in diverse kamers een blik kon werpen. Er was geen enkel teken van leven.

Harvath liet de drone hoger vliegen en zette hem weer in de bewakingsmodus. Hij deed een oortje in en belde Nicholas.

Hun gesprek werd evenals hun tekstberichten versleuteld, en via een extra beveiligingslaag werden hun stemmen vervormd. Dat gaf hun gesprek een merkwaardig onrealistisch tintje. Ze klonken als twee robotachtige gijzelnemers die over losgeld spraken. De dronetechnologie mocht dan wel een hoge vlucht hebben genomen, de communicatietechnologie die Nicholas gebruikte, liet nog het een en ander te wensen over.

‘Hoe is het beeld bij jou?’ vroeg hij, toen de kleine man opnam.

‘Niet slecht,’ zei Nicholas, die de dronebeelden in de Verenigde Staten bekeek. ‘Onze man heeft een aardig optrekje.’

‘Misschien loont misdaad dan toch,’ antwoordde Harvath. ‘Daar komen we nog wel achter. Hoe zit het intussen met dat beveiligingsbedrijf?’

‘De hele gemeenschap maakt van hetzelfde bedrijf gebruik. Het is de Litouwse versie van onzeadt. Ik heb al toegang tot zijn account. Breng me op de hoogte als je klaar bent om naar binnen te gaan.’

‘Oké. Stand by.’

Hij geloofde niet dat er iemand thuis was, maar controleerde toch zijn pistool nog een keer. Je kon nooit voorzichtig genoeg zijn. Daarna deed hij zijn rugzak af en haalde de taser eruit, zodat hij die bij de hand had.

---