Page 77 of Near Dark

Devsd-agent wendde zijn blik af, precies zoals de vrachtwagenchauffeur had gedaan voordat hij toegaf wat hij had gedaan.

Een paar seconden later vroeg hij: ‘Wanneer kreeg Antanas dat bezoek?’

Weer deed Harvath hem een plezier. ‘Een paar weken geleden. Hoezo?’

Op dat moment deed Landsbergis een mededeling die Harvath geen moment had zien aankomen. ‘Ik weet wie Carl heeft verraden.’

32

Alsof het zo afgesproken was, begon Harvaths telefoon te piepen. De accu van de drone was bijna leeg. Hij programmeerde het toestel om in de achtertuin te landen en concentreerde zich weer op Landsbergis.

Devsd-agent beschreef wat er allemaal was gebeurd, beantwoordde elke vraag van Harvath en hield geen enkel detail achter. Hij was ervan overtuigd dat de Litouwer hem de waarheid vertelde. Het verhaal, de aanklacht, was te groot om niet waar te kunnen zijn.

Via Harvaths oortje en hun versleutelde verbinding had Nicholas alles gehoord. Het was op zijn zachtst gezegd sensationeel nieuws.

Terwijl hij het aan Sølvi overliet om Landsbergis in de gaten te houden, liep Harvath de keuken uit om zijn plan voor te leggen. Nicholas en Lawlor moesten van McGee en de president goedkeuring zien te verkrijgen om het uit te voeren.

Na het telefoontje liep hij naar buiten en haalde de drone op. De lader lag in zijn koffer in zijn Land Cruiser, evenals een andere, kleinere accu. Het was geen optimale situatie, maar hij moest het doen met wat hij had.

Net als Harvath had Sølvi haar auto in het bos geparkeerd en was ze naar het huis gelopen. Ze besloten de auto van Landsbergis in de garage te zetten en hem mee te nemen. Het leek alsof ze elkaars gedachten konden lezen. Geen van tweeën stelde genoeg vertrouwen in devsd-agent om hem alleen te laten.

Eerst kwamen ze bij Harvaths auto aan. Nadat Harvath de lege accu had verwisseld en aan de lader had gelegd, gaf hij Sølvi een lift naar haar auto. Het bleek een gestroomlijnde Audi Q5 te zijn.

‘Niet slecht,’ zei Harvath. ‘Denisgeeft je blijkbaar een riante dagvergoeding.’

Terwijl ze uit zijn Land Cruiser stapte, antwoordde ze: ‘Eigenlijk wilden ze me een upgrade geven zodra ze ontdekten dat ik Noors ben.’

‘Ja vast. Ik weet zeker dat dat zo was.’ Stoer wijf en ook nog slim, hij vond het werkelijk een aantrekkelijke combinatie.

Landsbergis had hun het adres van zijn baas gegeven, dat Harvath in zijn gps invoerde. Toen Sølvi achter hem de weg op reed, ging hij op weg naar hun bestemming.

Die lag in het centrum van Vilnius, niet ver van de oude stad aan het begin van Algirdo Street. Het gebouw was de voormalige ambassade van een mislukte staat en telde drie verdiepingen, een ommuurde binnenplaats, een ondergrondse garage en diverse bewakingscamera’s.

Terwijl Harvath Landsbergis gedurende de rest van de autorit met vragen bestookte, probeerde hij een plan te bedenken. Hij vroeg hem ook naar Carl, hoe ze elkaar hadden ontmoet, bij welke projecten ze hadden samengewerkt en hoeveel de Litouwse overheid, en dan speciaal het ministerie van Staatsveiligheid, over hem wist.

Het gesprek was deels ongemakkelijk en zelfs pijnlijk, voor hen allebei. Het was duidelijk dat Landsbergis niet alleen waardering voor Carl had getoond, maar ook met veel plezier met hem had samengewerkt. Net als Harvath voelde devsd-man zich schuldig dat hij een rol in de dood van de Noorse inlichtingenagent had gespeeld. Carl bracht het beste in iedereen met wie hij samenwerkte naar boven en inspireerde tot intense loyaliteit. Vooral in de nooit aflatende strijd tegen een revanchistisch Rusland zou zijn dood door iedereen die ooit met hem had samengewerkt en gevochten als een groot verlies worden beschouwd.

Hoe langer de rit duurde en hoe meer ze met elkaar spraken, hoe meer Harvath Landsbergis durfde te vertrouwen. Hij was niet alleen intelligent, maar ook bescheiden. Hij kon de informatie die binnenkwam snel op waarde schatten, catalogiseren en analyseren. Toen het tijd werd om een beoordeling te geven, deed hij dat zonder enige emotie en zonder zich door zijn ego te laten beïnvloeden. Hij liet zich leiden door iets wat veel waarachtiger en waardevoller was, namelijk zijn morele kompas.

Kortom, Landsbergis was een man die het juiste deed. En daarom gaf Harvath hem zijn Glock terug toen ze bij de afgesproken plek arriveerden, twee stratenblokken van het doelwit vandaan.

‘Wat is dit?’ vroeg de Litouwer.

‘Wat denk je zelf? Pak aan. Beter om hem te hebben en niet nodig te hebben dan omgekeerd.’

Landsbergis knikte instemmend en nam het pistool over. Opeens trok hij een ernstig gezicht. ‘Ik moet je iets vragen.’

Harvath had een vermoeden waar het over ging, maar wilde hem niet afkappen. ‘Ga je gang.’

‘Was je echt van plan om mij in mijn huis te martelen?’

Harvath gaf geen krimp. ‘Zeker weten. En in de omgekeerde situatie was Carl daar ook toe bereid geweest. Zoals iemand me onlangs nog zei: “Die Russen zijn beesten.” Niet het volk op zich, maar de machthebbers. En degenen die de machthebbers dienen. Jij zit hier in de frontlinie, zoals je vast en zeker weet. En ik weet zeker dat Carl je dat heeft verteld.’

‘Herhaaldelijk,’ zei devsd-agent.

‘Dan moet je je ook zo gedragen. Elke dag. Elk uur. Elk moment. Zij belagen je land en kiezen daar zelf de tijd en de plek voor uit. Het enige wat jijzelf in de hand hebt is hoe goed je voorbereid bent. Dat is klote, en dat geldt ook voor wat we nu gaan doen, maar zo is het nu eenmaal. Soms word je voor het blok gezet.’

Hij bleef met draaiende motor op de parkeerplaats wachten tot Sølvi achter hem had geparkeerd en bij hen in de Land Cruiser had plaatsgenomen.