Page 88 of Near Dark

De deepfakesoftware bleek onbruikbaar. Tenzij een persoon stilzat en recht in de camera sprak, was het gezicht dat daar overheen werd geprojecteerd allerminst overtuigend. Je kon een willekeurig individu dat door een vliegveld of bus- of treinstation liep niet geloofwaardig in een andere persoon transformeren. Ze hadden gedacht dat dat mogelijk was, maar het werkte gewoon niet.

De kleine man had wel een alternatieve suggestie. Ondanks het leeftijdsverschil leek Chase wel zoveel op Harvath dat ze hem het land in konden krijgen, waarna ze de douane- en immigratiesystemen zouden hacken en zijn paspoort zouden vervangen door de valse identiteiten die Harvath op zijn route had willen aannemen. Zolang Chase niet recht in een van de bewakingscamera’s keek en hij zijn hoofd omlaag hield, zoals een slimme voortvluchtige zou doen, zou dat misschien nog wel geloofwaardig zijn.

Dat betekende natuurlijk dat ze Chase moesten weghalen bij het beveiligingsescorte van Harvaths moeder. Nicholas vond dat niet onredelijk, te meer daar ze nu in een zwaar beveiligde omgeving woonde. Harvath was het daar niet mee eens.

Het incident in Boston bewees dat ze voortdurend alert moesten zijn. De paar dierbaren die hij nog had waren allemaal potentiële doelwitten. De teams bleven in dezelfde samenstelling in stand, op dezelfde plekken. In de politiek konden vijanden zomaar vrienden worden, en dat gold ook als er honderd miljoen dollar te verdienen viel. Je kon niet weten wie welke opdracht gaf en wie daarvoor ingehuurd werd.

Ze hadden in elk geval wel een spoor: Tatiana Montecalvo, of zoals Nicholas haar had genoemd, de ‘Contessa’.

Ze was helemaal geen gravin, maar dat had haar er nooit van weerhouden zichzelf zo te noemen. Ze was de dochter van een Russische moeder en een Italiaanse vader en geboren op Sicilië. Later was het gezin naar Rome verhuisd, waar ze met moeite de middelbare school had afgemaakt. Dankzij haar voluptueuze voorkomen vond ze op diverse kunstacademies in de stad werk als model, maar omdat ze het moe werd om tegen geringe beloning haar kleren uit te trekken, vond ze al snel andere manieren om daarmee veel meer geld te verdienen.

Maar toen haar jeugdige schoonheid begon te tanen, waren steeds minder mannen bereid voor een samenzijn met haar te betalen. Ze kon alleen nog maar bogen op slechts één opmerkelijk talent: haar uitgebreide talenkennis.

De Russische ambassade was in een week tijd drie medewerksters op het secretariaat kwijtgeraakt. Een was met zwangerschapsverlof, een ander was dronken van een tafel gevallen terwijl ze in een bar aan het dansen was en had beide polsen gebroken, en de derde was verliefd geworden op een Romeinse jongen en weigerde terug te komen. De ambassade was wanhopig.

Ze vond een vriendin die haar snel de basisvaardigheden leerde, zoals typen, dictaten opnemen en werken met een desktopcomputer. Een familielid hielp haar een vals cv op te stellen met een paar referenties in Sicilië, die voor haar zouden instaan als de ambassade ooit zou bellen. Na een vluchtig antecedentenonderzoek werd ze uitgenodigd voor een gesprek en meteen aangenomen.

Het was vanaf het begin duidelijk dat Montecalvo geen enkele ervaring had, en Mila, een oudere maar zeer aantrekkelijke medewerkster van het secretariaat, nam haar onder haar hoede. De twee werden al snel goede vrienden en aten samen, gingen uit in het weekend en regelden zelfs afspraakjes voor de ander.

Uiteindelijk werd het duidelijk dat allerlei mensen tegen betaling hun kleren uittrokken. Mila sliep met verschillende ambassademedewerkers, waarbij ze gevoelige informatie wist te verkrijgen, hetzij door gesprekjes in bed, hetzij door in hun zakken en aktetassen te neuzen nadat ze in slaap waren gevallen. Ze verkocht de verkregen informatie via een klein netwerk dat ze had opgebouwd.

Het grootste deel kwam terecht bij westerse inlichtingendiensten die vanuit andere ambassades werkten. Soms leverde ze ook aan de Cosa Nostra. Dat had allemaal gevaarlijk en zeer aantrekkelijk geklonken, en vooral uiterst lucratief. Al snel werkte Montecalvo voor Mila. En toen Mila naar Rusland terugkeerde, nam Montecalvo haar taken over, en nog veel meer.

Ze verbeterde de informatievoorziening door gewaagdere en steeds geavanceerdere technieken te gebruiken. Maar het werd al snel te gevaarlijk. Moskou maakte zich zorgen dat ze in Rome een mol in hun midden hadden.

Gelukkig voor Montecalvo wist ze die informatie vlak voordat de jacht werd geopend te onderscheppen, en zo kon ze haar operatie stilletjes beëindigen.

Uiteindelijk bleek er wel degelijk een mol te zijn. Een Russische militair attaché was door de Britse inlichtingendienst gerekruteerd. Moskou had een valstrik gelegd, waar hij pardoes in was gelopen. Hij werd naar Rusland teruggeroepen, en niemand heeft hem ooit meer gezien of iets van hem vernomen.

Montecalvo schrok daar zo van dat ze niet langer binnen de ambassade werkzaam wilde zijn. Dat was te gevaarlijk. Met al haar expertise meende ze even succesvol of zelfs succesvoller te zijn als ze voor zichzelf aan de slag ging.

Dus nadat ze zich een tijdje koest had gehouden, diende ze haar ontslag in en begon ze een nieuwe carrière.

Ze verdiepte zich in de geheimen van de prostitutie en wierf een stel aantrekkelijke meisjes en jongens, die ze losliet op de diplomatieke, politieke en particuliere sector in Italië. Ze was zowel madame als meesterspion. En behalve dat ze gevoelige informatie verzamelde, specialiseerde ze zich nu ook in compromitterende informatie.

Veel afspraakjes die ze wist te regelen bleken waardevolle informatie op te leveren. Zelfs in een land dat als de bakermat van deamorebekendstond, bleken machtige figuren bereid om verbazingwekkend veel te ondernemen of te betalen teneinde hun indiscrete avonturen geheim te houden.

Eén ding was duidelijk: Montecalvo was absoluut meedogenloos. Ooit was ze een concurrent van Nicholas geweest. Hij had een paar keer zaken met haar gedaan, maar gaf helemaal niets om haar. Hij had zelfs geopperd om de ‘o’ in Contessa door een andere klinker te vervangen, wat een veel toepasselijker titel zou opleveren.

Nicholas beloofde een dossier over haar samen te stellen en dat de volgende ochtend aan te leveren. Na een debriefing van een paar minuten beëindigden ze hun gesprek.

Toen Harvath zijn telefoon had weggestopt, viel het Sølvi zelfs in de halfduistere Land Cruiser nog op dat hij uitgeput was.

‘Als je een tukkie wilt doen, ga je gang. Ik hou het roer in handen,’ zei ze. ‘Noorse vrouwen zijn meestal uitstekende chauffeurs.’

Harvath grijnsde. Hij wist dat ze het hele gesprek met Nicholas had gehoord, en toch had ze het gewaagd meteen een grapje te maken.

Haar verwrongen gevoel voor humor wees op een buitengewone intelligentie. Dat was mooi. Harvath had zich altijd al aangetrokken gevoeld tot slimme vrouwen.

Lara was een slimme en zelfs briljante vrouw geweest. Ze was aan hem gewaagd en ze maakten voortdurend grapjes met elkaar.

Dat was een van de dingen die hij het meest miste. Hij miste de vreugde die ze hem altijd bracht.

Als die lach uit je leven werd weggerukt, was dat alsof een van je ledematen werd afgehakt. Waarschijnlijk was dat een van de belangrijkste oorzaken dat hij was weggezakt in volstrekte wanhoop. Lara had hem altijd doorgehad.

Ze had hem begrepen. Niet alleen had ze ingezien wie hij als man en professional was, maar ook wat hem een glimlach bezorgde. Ze begreep hem vanbinnen en vanbuiten beter dan welke vrouw ook met wie hij ooit samen was geweest. Hij had dat eigenlijk nooit voor mogelijk gehouden. En toen hij het eenmaal kwijt was geraakt, geloofde hij niet dat het ooit nog mogelijk zou zijn.

‘Bedankt,’ antwoordde hij. ‘Maar ik moet wakker blijven en zeker weten dat je alles goed doet. Hoe hard rijden we?’

---