Page 98 of Near Dark

‘Geen interesse,’ viel de Contessa haar in de rede.

‘Hoe dan ook, we zullen de informatie die we willen hebben toch wel uit je trekken. Nu kies je ervoor om dat veel moeilijker dan nodig te maken.’

‘Loop naar de hel,’ sneerde de vrouw.

‘Wil je het aanbod dan helemaal niet horen?’

‘Niet van jou, nee.’

‘Misschien van hem dan?’ vroeg Harvath, terwijl hij een video-oproep op zijn telefoon afspeelde en het scherm omhoogstak zodat ze het kon zien.

De verbinding kwam tot stand, en Nicholas verscheen in beeld.

De Contessa was al kregelig en kwaad, maar toen ze de man op het scherm herkende, werd ze ronduit agressief.

Ze barstte in een reeks Russische vloeken uit, waarvan Harvath er maar een handjevol kende. De vrouw was zo woedend en schreeuwde de woorden zo driftig in de richting van zijn telefoon dat hij haar niet bij kon houden.

Nicholas bleef aanvankelijk nog kalm, maar ontplofte even later ook, iets wat Harvath bij hem nog maar zelden had meegemaakt. Er zat een hoop oud zeer tussen deze twee, emmers vol zelfs.

Het geruzie, de bedreigingen en de scheldwoorden zette zich in een razend tempo voort. Over en weer ging het, waarbij hun gezichten vuurrood werden en de aderen in hun nek opzwollen.

Dat ging zo een tijdje door, maar uiteindelijk stopten de uitbarstingen van de Comtessa en matigde ze haar toon. Nicholas hervond zijn zelfbeheersing eveneens en hij sprak meer afgemeten. Er was nog geen sprake van een detente, maar de grootste woede was verdwenen. Ze kwamen nu in de kritieke fase van Harvaths plan.

Nicholas had daar aanvankelijk bezwaar tegen gemaakt. De Contessa was hiermee begonnen. Ze had als eerste geprobeerd een mes in zijn rug te steken. Hij had het mes simpelweg ontweken en zijn eigen mes tussen haar schouderbladen gestoken, figuurlijk dan. De branche waarin ze werkten, was meedogenloos. De aankoop en verkoop van informatie op de zwarte markt was ongelooflijk riskant. Als je een concurrent probeerde uit te schakelen maar daarin faalde, moest je voorbereid zijn op de gevolgen.

Nicholas had die wereld echter grotendeels achter zich gelaten. Hij liefhebberde nog wat om zijn vaardigheden op peil te houden en om de meest gewetenloze elementen in de branche te belagen. Maar eigenlijk was hij met pensioen. Hij verachtte Tatiana Montecalvo, en Harvath was als een familielid en had hem om een gunst gevraagd. Een bijzonder grote gunst nog wel.

Ze spraken verder in het Russisch, waarbij ze lange pauzes namen om na te denken over wat de ander had gezegd. Een paar keer vlamde het gesprek op, maar lang niet zo hevig als aan het begin.

Nog iets later keek de Contessa Harvath aan en zei: ‘We zijn klaar. Hij wil met je praten.’

Hij draaide de telefoon om, deed een oortje in en liep van het zwemplateau weg, zodat Sølvi hun gevangene nu in de gaten moest houden.

‘Mijn god,’ zei Nicholas. Wat haat ik die vrouw intens en hartgrondig. Ze is stompzinnig, wreed, wraakzuchtig, en inhalig.’

Harvath hoefde niet te horen wat het volgende was dat Nicholas ging zeggen. Hij wist het al. Het had gewerkt.

42

Toen ze bij de steiger terugkwamen, bevestigde Harvath de stootkussens aan de boot en bond hij de Riva vast met de lijnen. Hij liet zijn drone landen en pakte alle spullen in. Toen ze klaar waren, haalde hij met Sølvi de Contessa van de boot.

Nicholas had hen gewaarschuwd haar geen moment uit het oog te verliezen, en ze volgden zijn advies nauwgezet op. Ze hadden absoluut geen reden om haar te vertrouwen. Feitelijk hadden ze zelfs alle reden te geloven dat ze zou proberen hen te bedriegen.

Terwijl Harvath bij hun gevangene bleef, haalde Sølvi de Jeep en reed ze naar de steiger. Nadat hij en de Contessa in de auto hadden plaatsgenomen, reden ze in een paar minuten naar haar villa.

Ze parkeerden op straat, waarbij ze zich er volledig van bewust waren dat ze zich in het volle zicht van haar beveiligingscamera’s bevonden en dat de beelden opgenomen werden. Harvath hield zijn kin op zijn borst om zijn gezicht niet te laten zien.

‘Maak je geen zorgen,’ zei ze. ‘Ik zal alle beelden wissen zodra we binnen zijn.’

Eerst zien en dan geloven, dacht hij. Voorlopig knikte hij alleen maar, terwijl hij haar bij de arm pakte en haar met zich mee voerde. Hij had een trui over haar handen op haar rug gedrapeerd, zodat de boeien niet zichtbaar waren.

Sølvi bleef iets achter om rugdekking te geven. Ze had haar pistool getrokken, maar hield het verborgen, gereed om in te grijpen als dat nodig was, maar buiten het zicht om geen verdenking te wekken bij de buren of voorbijgangers.

Harvath haalde de huissleutels uit de zak van de Contessa en opende de zware eikenhouten deuren aan de straatkant, waarna ze op een binnenplaats met plaveisel in Moorse stijl kwamen, geflankeerd door arcades, en met een klaterende fontein in het midden. Op de eerste verdieping hingen bloembakken vol purperen hibiscus en felroze gardenia’s. Ze verspreidden een heerlijke geur. Vlak bij hen begon een alarmpaneel te piepen.

De Contessa leidde Harvath erheen. Ze gaf aan dat ze van de boeien bevrijd wilde worden en zei: ‘Ik moet de code invoeren.’

‘Dat doe ik wel,’ antwoordde hij. En hij voegde eraan toe: ‘Maak je geen zorgen. Je kunt hem wijzigen zodra we weg zijn.’

---